Dirigent Hans de Wilde zet in op details. Hij waakt evenwel voor het loslaten van spanningsbogen.
De Gelderlander 14 juni 2010
Door Maarten-Jan Dongelmans
Concert: Nijmeegs Studentenkoor o.l.v. Hans de Wilde m.m.v. zangsolisten, Martijn en Stefan Blaak, piano.
Gehoord: 12/6 (Petrus Canisiuskerk, Nijmegen).
Wat een verademing om Ein deutsches Requiem van Brahms eens met pianobegeleiding vierhandig te horen. De vocale allure komt dan beter tot zijn recht. Zeker wanneer er, zoals deze zaterdagavond in de Molenstraatskerk, sprake is van een magistraal zingend koor.
Heel knap. Het Nijmeegs Studentenkoor Alphons Diepenbrock tekent voor een uitvoering die aan helderheid, inlevingsvermogen en uitstraling niets tekort komt. Dit is een groep jonge zangers en zangeressen, boordevol energie én in voor de grootste zorgvuldigheid. De meest recente Brahms-uitvoering in de regio, vorige maand door het Holland Bach Choir, verbleekt er danig door.
Vanaf de eerste maten wordt de redelijk bezette kerk gegrepen door de emotie. Eerst overheerst ingetogenheid. Dirigent Hans de Wilde zet in op details. Hij waakt evenwel voor het loslaten van spanningsbogen. Prachtig, zoals vervolgens in de herhaling van het woord ‘getröstet’ het koor zichzelf als een lichtende fakkel van hoop neerzet. Machtige forteklanken bezorgen luisteraars kippenvel.
Flink is geoefend op de verstaanbaarheid. Concentratie en discipline dwingen zeker respect af. Naar het einde van het ruim zeventig minuten durende werk stijgt de dramatiek. Ondersteund door het voortreffelijke pianoduo Martijn en Stefan Blaak gooit het Nijmeegs Studentenkoor zich steeds verbetener in de strijd. Het zesde deel Denn wir haben hie keine bleibende Statt heb ik nog nooit zó vurig horen zingen.
Bariton Daniël Hermán Mostert glorieert met zijn kernachtige, bij vlagen demonisch overkomende stem in Herr, lehre mich (derde deel). De interactie tussen solist, koor en pianisten is optimaal. Aylin Sezer beschikt over veel power maar dat is hier misplaatst. In Ein deutsches Requiem hoeft de sopraan alleen het liefelijke Ihr habt nun Traurigkeit te zingen en dat vijfde deel vraagt zeker niet om galmende zang. Over galm gesproken: het nieuwe plafond maakt de akoestiek van de Molenstraatskerk een stuk aangenamer.